Περίληψη
Βασικό ζητούμενο λοιπόν των εφαρμογών διάχυτου υπολογισμού είναι να ενσωματώνονται όσο το δυνατόν ομαλότερα στις καθημερινές δραστηριότητές του ατόμου, σε σημείο που η χρήση τους και η διάδραση με τον άνθρωπο να γίνεται με φυσικό τρόπο, ενώ θα πρέπει να μπορούν να λειτουργούν στο παρασκήνιο χωρίς να γίνεται αντιληπτή η παρουσία τους και να είναι σε θέση με βάση την πληροφορία που κατέχουν να λάβουν αποφάσεις.
Μια νέα αρχιτεκτονική προσέγγιση, το Edge Computing, θα μπορούσε να αποτελέσει τη λύση για διάφορα προβλήματα των εφαρμογών διάχυτου υπολογισμού. Το Edge Computing αναφέρεται στην χρησιμοποίηση τεχνολογιών προκειμένου να είναι δυνατή η επεξεργασία δεδομένων στους ακραίους κόμβους ενός δικτύου. Οι αρχές της αρχιτεκτονικής Edge Computing δείχνουν ότι έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως το χρόνο απόκρισης μιας εφαρμογής διάχυτου υπολογισμού, τους περιορισμούς λόγω της χρήσης μπαταρίας σαν πηγή ενέργειας, το κόστος μεταφοράς και τον όγκο των δεδομένων που συλλέγονται από τους αισθητήρες, καθώς και ζητήματα που αφορούν στην ασφάλεια και στην προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Παραμένουν όμως προβλήματα, όπως o αυξημένος όγκος δεδομένων καθώς και η ανάγκη το κάθε τεχνούργημα να μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις, με βάση τις επιθυμίες των χρηστών, την επίγνωση του πλαισίου, αλλά και τη λαμβανόμενη πληροφορία. Για το λόγο αυτό θα εξεταστεί η δυνατότητα να εφαρμοστούν στο μοντέλο του Edge Computing, τεχνικές που θα διευκολύνουν την επεξεργασία των δεδομένων και τη λήψη αποφάσεων. Τέτοιες τεχνικές είναι Machine Learning, Deep Learning (supervised και unsupervised), Predictive Analytics καθώς και Ontologies, με σκοπό την καλύτερη κατηγοριοποίηση των λαμβανόμενων δεδομένων καθώς και τη διευκόλυνση αναγνώρισης του πλαισίου χρήσης και τη λήψη αποφάσεων.
Τριμελής συμβουλευτική επιτροπή
Επιβλέπων: Αχιλλέας Καμέας, Καθηγητής της Σ.Θ.Ε.Τ. του Ε.Α.Π.
Σωτήρης Κωτσιαντής, Επίκουρος Καθηγητής Παν. Πατρών
Χρήστος Γκουμόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Παν. Αιγαίου
